René Beijen schrijft in dit artikel over zijn evaluatie van de eerste seizoenshelft en kijkt vooruit naar de herstart van de competitie. Lees verder!
Het rustsignaal heeft geklonken, het is winterstop. Even een moment voor jezelf, korte evaluatie van de eerste helft, een kopje thee en dóór naar de tweede helft. De eerste helft van dit seizoen was warmer dan ooit. Tot eind november was er geen enkele afgelasting, alleen december verliep ronduit “nat”. Ik had een valse seizoenstart vanwege een knieblessure en nu het winterstop is zit ik conditioneel weer op mijn oude niveau. Het is erg fijn dat wij bij de SAO ook in de winterstop doortrainen. Heerlijk die wissel van de donderdagen, de trainingen op kerstavond en oudjaarsavond eruit en de dinsdagen 22 en 29 december erin. Wat mij betreft een goede ingreep van het technisch kader.
Zoals ik als een eerder heb aangegeven geef ik mijzelf altijd twee cijfers als wedstrijdreflectie. Een cijfer voor “fluiten” en een cijfer voor “lol”. Over mijn “fluiten” kan ik kort zijn, dat kan beter. Ik fluit de eerste seizoenshelft vrij constant, weinig uitschieters naar beneden, maar ook weinig pieken. Mijn doelstelling voor na de winterstop is, constant blijven maar dan wel op een hoger niveau. Ik wil dat bereiken door er “losser” in te gaan zitten, meer de wedstrijd aan te voelen en daarmee meer natuurlijk leiding te gaan geven aan de wedstrijd.
Bij de “lol” zijn er juist meer pieken en dalen in de eerste seizoenshelft. Er waren wedstrijden waar het echt een genot was om leiding aan te geven. Goed spel en respect en waardering voor elkaar. Helaas zaten er deze seizoenshelft ook wedstrijden bij waar het respect en de waardering naar elkaar ver te zoeken was. Ik voelde mij eerder een veldmaarschalk dan iemand die leiding mocht geven aan een voetbalspelletje. Ik heb het idee dat ik niet de enige ben (bij de SAO) die dit zo heeft ervaren. Mijn collega, een trainer bij een Vijfdeklasser, heeft ook dit beeld, het lijkt of het “respect” een beetje dreigt weg te zakken.
Maar dan terug naar mijn topwedstrijd van de eerste seizoenshelft: VVG’25 1 – Terborg 1. Het was 8 november en de derby “Gaanderen-Terborg” stond op het programma. Bij aankomst op het sportcomplex viel mijn oog meteen op een grote feesttent. Ik werd ontvangen in de bestuurskamer en het was direct duidelijk dat dit de wedstrijd van het jaar was. Mij werd medegedeeld dat dit een derby was waar iedereen naar uitkijkt, getypeerd als een zeer mannelijke wedstrijd met veel strijd, maar na de wedstrijd één groot feest tussen beide dorpsgenoten. Een uur voor de wedstrijd komt de bezoekende club het sportcomplex op. Een man of twintig op fiets, velen alleen een sporttas op het stuur, maar sommigen waar ook de Sjaak, want ook de bidons, kledingtas etc. gingen allemaal mee op de fiets.
Bij aanvang van de wedstrijd stond rondom het hele veld publiek en langs de zijlijnen op stukken meerdere rijen “dik”. Na 4 minuten en 53 seconden de eerste blessurebehandeling en wat mij betreft het enige smetje op de wedstrijd. Een speler wil “de poot anhoaln” maar raakt de bal verkeerd waardoor ik de bal vol in mijn gezicht krijg. De bril staat niet meer op mijn neus, maar mijn neus bloed wel. Even later kunnen we verder. Er ontstond een prachtige derby. Er werd om elke meter gestreden. Het bleef heel lang 0-1 waardoor de wedstrijd heel lang bleef branden en ook na de 0-2 gaf de thuisploeg niet op. Er was respect naar elkaar, naar mij en ook van het publiek. Direct na de 0-2, gaat VVG bij een aanval het strafschopgebied van Terborg in. De aanvaller wilde maar al te graag naar het gras en deed dat ook. De spelhervatting was een hoekschop en niet de geclaimde strafschop. Vanuit het thuispubliek kwamen reacties als “ie mot ‘m d’r inschietn en niet goan lign”, zo kan het dus ook. Uiteindelijk met 0-3 als eindstand begint de derde helft. Ik had een half uur nodig om na het douchen, via de kantine de bestuurskamer te bereiken. Wat een prachtige sfeer. Cijfer voor “lol een 10, en voor “fluiten” net geen 10, met de bal op de neus.
Mijn laatste twee wedstrijden voor de winterstop waren niet top, maar als ik dit stukje over mijn topwedstrijd schrijf dan kan ik een grote glimlach niet onderdrukken. Nog even een paar weken winterstop, het technisch weekend met de SAO en dan vol energie aan de start voor de tweede seizoenshelft. Ik geniet nu tijdens deze feestdagen van een hapje en een drankje , straks doen we het weer met een kopje thee en een banaan.
Ik wens ons allemaal een heel mooi 2016 en een prachtige tweede seizoenshelft.
René Beijen
