In de rubriek ‘Van de Voorzitter’ vertelt René Beijen over zijn vijfde week als voorzitter van de SAO Apeldoorn. Lees snel verder.
We zitten in de laatste weken van de competitie voordat de winterstop begint. Alles wat in gang is gezet loopt en meestal is een periode van rust een startpunt voor een nieuw begin. Afgelopen donderdag hebben we een nieuwe vorm van kennisdeling uitgeprobeerd. Aan de hand van beeldfragmenten zijn we met elkaar in gesprek gegaan. Gesprek over de spelsituatie, gesprek over de looplijn van de scheidsrechter, gesprek over het opvolgen van het signaal van de assistent scheidsrechter en een fragment waarbij gelijktijdig twee overtredingen werden gemaakt. Een zeer leerzaam half uurtje dat wat mij betreft voor herhaling vatbaar is.
Afgelopen week werden we geconfronteerd met een plotselinge ziekenhuisopname van onze trainer. Gelukkig hebben we goede achtervang binnen onze vereniging en konden we onze trainingsarbeid gewoon verrichten. Maar dat bracht aan de tafel wel het gesprek op gang. Hoe is het nu met de gezondheid van de trainer, maar ook hoe is het met die .. en die…? We hebben een vaste kern die onze clubavond op de donderdag bezoekt en daarnaast hebben we ook een groep die met enige regelmaat komt. Maar zo aan tafel bleek ook dat we een paar leden missen. Hoe zou het met ze zijn? Zo beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar en krijgen we hier zicht op. Zouden die leden die wij missen, ook weten dat we ze missen? Laten we contact zoeken met elkaar, een keertje informeren, dat is toch een kleine moeite.
Dat brengt mij bij de trending topic van deze week. Het betoog van Jan Terlouw in De Wereld Draait Door. Ik kreeg een brok in de keel. Voor mij was dat de verdraagzaamheid en de saamhorigheid. Naar elkaar en ook naar ons milieu. Ik kom ook nog uit de tijd van voetballen op straat en het touwtje uit de brievenbus. Ik kom ook nog uit de tijd dat we op echt gras speelden en nog nooit van het woord rubbergranulaat hadden gehoord. Ik was geraakt.
Vanochtend werd ik wederom geraakt door Nanne Nauta. Wie? Nanne Nauta is gestopt met zijn hobby las ik in de Stentor van zaterdagmorgen: “Verketterd door zijn eigen club”. Nanne, 57 jaar, was clubscheidsrechter bij zijn eigen club en ziet zich genoodzaakt om te stoppen. In het artikel zegt Nanne: “Het gaat me dan om het fenomeen clubscheidsrechter. In die rol fluit je als vrijwilliger wedstrijden waarvoor de KNVB geen scheidsrechter beschikbaar stelt of kan stellen. Je bent daarmee per definitie een thuisfluiter. En daar ontstaat iets merkwaardigs. Als je als clubscheids namelijk partijdig fluit, dan krijg je ruzie met de tegenstanders en loopt met een zekere regelmaat een wedstrijd uit de hand. Als je je best doet, zoals ik dat altijd geprobeerd heb, om onpartijdig te fluiten, dan krijg je merkwaardig genoeg te maken met het feit dat een deel van de thuisclub zich tegen je gaat keren.” Na de wedstrijd die de bekende druppel was zegt Nanne: “Ik heb een groot deel van het weekend huilbuiend op de bank doorgebracht. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Je vrije tijd geven voor mensen die je niet willen zien en daar zo veel narigheid van hebben.” Ik verlang weer terug naar tijd van “het touwtje uit de brievenbus”.
Ik zie ook een rol voor ons als SAO naar de clubscheidsrechters. Wij zijn op onze clubavond samen onder elkaar en kunnen dingen delen en we kunnen onze collega’s missen. Toen ik nog clubscheidsrechter was, kon ik dat een stuk minder. In de volgende bestuursvergadering maar eens als onderwerp inbrengen wat wij hier als SAO kunnen betekenen.
Met sportieve groet,
René Beijen
René Beijen – Voorzitter SAO Apeldoorn.
