Op vrijdag 13 mei vond de jaarlijkse fietstocht van de SAO Apeldoorn plaats. Lees verder voor het verslag van Gertie Schol.
Eigenlijk zag ik ertegen op om deel te nemen aan de traditionele fietstocht van de SAO en dan vooral omdat dit voor het eerst zonder mijn maatje Rita moest gebeuren. Wij genoten hier altijd van en namen er altijd ruim de tijd voor door onderweg alles op ons gemak te bekijken, eens een ijsje te kopen en als we weer eens bekenden tegen kwamen even bij te praten. Hierdoor kwamen wij wel vaak als een van de laatsten het clubhuis binnen. Maar toch over laten halen en dus op vrijdagavond naar het clubhuis gefietst waar ik gelijk met Harrie arriveerde. Prompt werden wij door Ab Korts, die deze route had uitgezet, samen ingedeeld. Ik was hier wel blij mee. Eindelijk zou ik meedingen om de prijzen, want ik zag in Harrie een intelligent persoon die heel goed de route zou kunnen lezen. Maar wat viel dat achteraf tegen.
Wij fietsten via Zuidbroek met nieuw aangelegde natuurgebieden en fietspaden richting Teuge. Eerst hadden wij nog gezelschap van andere Harrie en Riekie, maar toen het wat moeilijk werd lieten die ons in de steek. Aan het eind van het fietspad kwamen wij voor de keuze te staan, links of rechts afslaan. Samen, dus ook Harrie, kwamen wij tot de conclusie dat het rechts af moest zijn, dus richting de Vecht. Na ‘t Hul moesten wij dan rechts afslaan. Wij waren al bijna in de Vecht, maar geen ‘t Hul gevonden. De verleiding was dan ook groot om even bij een café met deze naam even een versnapering te nemen. Toch maar niet gedaan en terug gefietst. Dan maar richting het vliegveld. Onderweg aan verschillende mensen naar ‘t Hul gevraagd maar niemand wist het. Achteraf ook logisch want dat waren mensen uit het Westen van het land die daar op de camping stonden.
Dan maar teruggegaan richting Zuidbroek. Onderweg bij een fietspad aan een meisje op rolschaatsen nog gevraagd of dit het goede fietspad kon zijn. Wij kregen het advies om toch maar rechtuit te gaan. (Achteraf bleek dit toch het juiste fietspad te zijn.) Inmiddels in de buurt van Apeldoorn aangekomen, was het zo laat geworden dat wij eerst maar gebeld hebben of het clubhuis nog geopend was. Hier was men zo sportief om toch op ons te wachten. Daar aangekomen hebben wij eerst maar een paar jagermeestertjes genomen om van de schrik bij te komen.
Maar toch: Ab Korts had weer een prachtige tocht door fraaie natuurgebieden uitgezet. Ab bedankt. De thuisblijvers hebben veel gemist. Ook hebben Harrie en ik een troost: geen enkele deelnemer heeft zo veel van de omgeving van de Vecht en Teuge gezien als wij. Dan wil ik ook Marcel Zijlstra bedanken. Hij heeft zijn vrije avond toch maar weer opgeofferd om ons van een hapje en drankje te voorzien. En Harrie, bedankt dat je met mij mee wilde fietsen.
Gertie Schol
