SAO’ers Jordin Brouwer, Gijs van Mun, Jelle Besselsen en Remon Tulen waren vorige week actief tijdens de Storsjö Cup in Zweden. In het verslag van Remon leest u over het avontuur dat hij beleefd heeft.
“Samen met 3 SAO’ers: Jordin, Gijs en Jelle ging ik naar de Storsjö Cup in Zweden om wedstrijden te fluiten. De Storsjö Cup betekende voor mij de eerste keer dat ik een wedstrijd buiten Nederland mocht gaan fluiten. Op zondag zouden we vroeg vliegen. Om half 3 reden we met acht andere scheidsrechters bij Jelle weg om naar Schiphol te gaan. Op Schiphol maakten we kennis met elkaar en werden de Storsjö Cup polo’s uitgereikt. De kleur was een mengsel tussen huidskleur en zand maar desondanks dat trok iedereen hem toch maar aan. We zouden die dag eerst naar Stockholm vliegen en daar vlogen we door naar Östersund, waar de Storsjö Cup georganiseerd wordt.
In Östersund werden we naar onze slaapplaats Furuparken gereden en vanuit daar gingen we direct met de bus de stad in om een hapje te eten en om even op een pleintje te voetballen. De lokale bevolking vond het ook erg leuk en dus waren er een aantal kinderen die lekker meevoetbalden met ons. ’s Avonds konden we onze bedjes (lattenbodem met een stukje schuimspaan) opzetten en gingen we na een kaartspelletje slapen.
Jordin Brouwer (l) en Remon Tulen (r) samen met Jan de Groot.
De maandag was nog een rustdag. Hier gingen we, na een kleine warming up onder leiding van Jelle, een wedstrijdje voetballen. In deze wedstrijd werd maar weer eens pijnlijk duidelijk waarom ik scheidsrechter ben geworden.. Hier zal ik verder geen woorden aan vuil maken. Na een vrije avond begon het toernooi op dinsdag.
Op dinsdag had ik direct drie wedstrijden. Het was erg wennen aan de Zweedse manier van voetballen. Het niveau was niet erg hoog en er was fysiek meer toegestaan kregen we te horen in de briefing. Dit klopte helemaal. Wat het gekke was, is dat de Zweedse voetballers wél opstaan nadat ze getackeld zijn en ze zeggen niets tegen de scheidsrechter. Als een speler iets tegen mij zei, werd hij direct gewisseld. Zo kan het dus ook.
Buitenspel moesten we ook zelf waarnemen want in Zweden wordt zonder assistenten gespeeld. Wij vinden dit voor de hoogste twee categorieën toch net niet handig en daarom kiezen de Nederlandse scheidsrechters ervoor om de jongens onder 15 en 16 wel met assistenten te fluiten. Ramon had een headset kunnen lenen en zo konden we met headsets onze trio wedstrijden fluiten.
De openingsceremonie van de Storsjö Cup 2016.
Op dinsdag avond was de openingsceremonie. Hier werden we per land opgesteld en liepen we achter elkaar naar het grote plein in de stad. Toen we moesten wachten tot we mochten lopen, hebben we met de jongens van Malta ‘Will Grigg’s on fire’ en ‘Yaya Touré’ gescandeerd en probeerden we de Argentijnen te overstemmen. Wat een energie hebben die voetballertjes.
Op woensdag had ik ook twee wedstrijden om te fluiten en op donderdag kreeg ik mijn enige trio wedstrijd dit toernooi. Het was erg leuk en handig om met headsets te fluiten. Hierdoor kan je eerst overleggen voordat er een beslissing genomen wordt. Dit is veel lastiger als je alleen vlaggen hebt en je het met oogcontact moet proberen.
Op vrijdag had ik twee enorm leuke knock-out fase wedstrijden om te fluiten. De aanmoedigingskreet: ‘Heja Heja Inderøy’ zal nog lang in mijn hoofd zitten.
Zaterdag was de finaledag. Ik mocht assisteren bij de B-finale van de dames onder 16. Helaas was het net als de EK finale geen extreem spannende wedstrijd maar ik ben er erg blij mee dat ik in mijn eerste jaar al een finale-aanstelling gekregen heb. In de avond maakten we er een feest van op Furuparken met flink wat Nederlandse muziek en natuurlijk Will Grigg’s on fire. Ook werd afscheid genomen van Stefan, omdat dit zijn laatste Storsjö Cup was na 6 jaar.
Groepsfoto van alle scheidsrechters op de Storsjö Cup.
Op zondag gingen we terug naar huis. Tijdens de zes uur durende overstap ging ik met een aantal anderen nog Stockholm in. Het was een fantastische ervaring. Wat een leuk toernooi met enorm leuke mensen, zowel de collega-scheidsrechters als de organisatie die alles voor ons deed. Er was zelfs een dame die moest huilen toen wij vertrokken. Om 7 uur vlogen we terug naar Amsterdam en vanuit daar ging ieder zijn eigen weg terug naar huis. Ik hoop dat er nog een reünie volgt en dat ik volgend jaar weer mee kan!
Daarom wil ik afsluiten met de tip aan iedere jonge scheidsrechter die twijfelt of hij zich moet aanmelden om mee te gaan op een internationaal toernooi: doe het! Je zult er geen spijt van krijgen.”
Remon Tulen
